Pierwsze wzmianki o kościele w Pogorzelicach pochodzą z opisu Brugemmanna. Dowiadujemy się, że wieś nie posiadała swojego kościoła i korzystała ze świątyni w pobliskim Skórowie. Jednak z XVII-wiecznej mapy F. de Amsterdam oraz mapy Huberta Jaillot wynika, że w Pogorzelicach istniał kościół.
Przypuszczać jednak należy, że podzielił on los prawie wszystkich drewnianych kościołów i spłonął prawdopodobnie w bliżej nieznanych okolicznościach.
Na przełomie wieków Pogorzelicami władali Zitzewitzowie. Za ich rządów w 1836 roku w Pogorzelicach, po wielu latach odbudowano ewangelicki kościół w stylu neogotyckim z białej silikatowej cegły.
Imienia żony imć pana Zitzewitza nie znamy. Z zachowanych zdjęć wynika, że pochodziła ona z rodu von Marwitz. Wizerunek tego herbu istniał na drewnianej konstrukcji kościelnej zakrystii jeszcze po II Wojnie Światowej.
W dniu 9 marca 1945 roku, kiedy to żołnierze z 5 Szkolnego Batalionu SS, ze Starego Bornego wykorzystując sprzyjające położenie miejscowości zorganizowali w niej punkt oporu i zatrzymali nadchodzące od strony Słupska wojska radzieckie ze składu II Frontu Białoruskiego, kościół ten został uszkodzony. Jedno z dział niemieckich ukryte na wysokim wzgórzu obok kościoła nękało nacierających, którzy próbowali sforsować bagniste łąki na dojściu do Pogorzelic. Dodatkowo na wieży kościelnej umiejscowili się strzeelcy (snajperzy) niemieccy oraz obserwator artyleryjski, który kierował celnym ogniem artylerii niemieckiej. Żołnierze rosyjscy ostrzelali miejsce stacjonowania działa oraz wieżę kościelną, uszkadzając ją oraz poszycie dachu kościoła.
Tak uszkodzony kościół popadał w ruinę aż do lat 50, kiedy to mieszkańcy Pogorzelic rozebrali go. Przez wiele lat (aż do końca lat 80) zgliszcza kościoła nie zostały uprzątnięte.
Na starych fundamentach rozebranego kościoła, w latach 1989-1991, ks. Henryk Kaźmierczak – proboszcz parafii św. Maksymiliana Kolbego w Lęborku, wybudował kościół filialny pod wezwaniem św. Józefa Oblubieńca, który został poświęcony dnia 14 października 1990 roku przez Biskupa koszalińsko-kołobrzeskiego Ignacego Jeża. W latach 1993-2000 nowa świątynia została wyposażona, a otoczenie uporządkowano i utwardzono. Wylano nowe schody do kościoła. W najbliższym czasie proboszcz parafii ks. Antoni Firmanty planuje poważny remont świątyni, ponieważ mury nowo wybudowanego kościoła nie zostały związane górnym wieńcem. W roku 2013 pęknięcia ścian i pasów nadokiennych wzmocniono klamrami (spinkami) stalowymi oraz wkuto nadproża żelbetowe.
