Ziemia lęborska
Ziemia lęborska
Lębork, miasto powiatowe w województwie pomorskim zajmuje 18 km2 i liczy około 37 tys. mieszkańców. Posiada dogodne połączenie komunikacyjne. Stąd tylko 30 km do nadmorskiej Łeby, około 60 km do Trójmiasta i 52 km do Słupska. Miasto położone jest w pradolinie Redy – Łeby, od południa graniczącej ze wzgórzami Pojezierza Kaszubskiego, a od północy z Wysoczyzna Żarnowiecką, wchodząca tak jak i ona w skład Pobrzeża Koszalińskiego. Lębork posiada niewątpliwe walory krajobrazowe i przyrodnicze. Od północy i południa miasto otaczają częściowo zalesione stoki pradoliny rzeki Łeby o mocno zróżnicowanej rzeźbie. Lasy zajmują około 20% powierzchni miasta. Ze względu na urozmaicone ukształtowanie terenu okolice miasta stwarzają wyjątkowo atrakcyjne warunki do uprawiania turystyki rowerowej. Około 4 km od Lęborka rozciąga się, otoczone lasami, Jezioro Lubowidzkie. Oprócz przepływającej przez miasto rzeki Łeby oraz jej dopływu Okalicy w skład sieci hydrograficznej wchodzą: kanał młyński oraz kilka stawów, których cześć powstała w wyrobiskach iłów – głównego bogactwa mineralnego miasta.
Ziemia lęborska jest ściśle związana z Pomorzem Gdańskim i Polską od początku państwowości polskiej. W pierwszych dziesiątkach XIV wieku zagarnięta przez Krzyżaków, wróciła do Polski po zwycięstwie grunwaldzkim w roku 1410. Oddana przez króla Władysława II Jagiełłę w dożywotnie władanie ks. stargardzkiemu Bogusławowi VIII, po jego zaś śmierci w roku 1418 ponownie w granicach Polski. Z woli króla Kazimierza IV Jagiellończyka przekazana w roku 1455 jako lenno księciu wołogojskiemu Erykowi II, następnie w roku 1493, jako zastaw posagu, księciu szczecińsko-słupskiemu Bogusławowi X, w związku z jego małżeństwem z córką królewską Anną. Pozostawała w rękach księstwa pomorskich do czasu śmierci ostatniego z nich, Bogusława XIV. W roku 1657 w myśl postanowień traktatu welawsko-bydgoskiego oddana jako dziedziczne lenno elektorowi brandenburskiemu i księciu Prus, Fryderykowi Wilhelmowi; od tego czasu związki ziemi lęborskiej z Polską stawały się coraz luźniejsze. Państwo brandenburskie, a szczególnie powstałe w roku 1701 państwo pruskie, prowadziły proces wynaradawiania zamieszkującej te ziemie ludności polskiej. Po pierwszym rozbiorze Polski (w roku 1772) w granicach Prus. Mimo polityki germanizacyjnej Hohenzollernów jeszcze w roku 1800 język polski (dialekt kaszubski) był na tych terenach powszechnie używany. W wiekach XIX i XX ziemia lęborska stanowiła ośrodek polskości w Prusach. Po I wojnie światowej, na mocy wersalskiego traktatu pokojowego w roku 1919, została przyznana Niemcom. W okresie międzywojennym działały tam liczne polskie organizacje, m.in.: Związek Polaków w Niemczech, Polskie Towarzystwo Szkolne, Towarzystwo Młodzieży Polskiej.
Powiat lęborski
Powiat lęborski jest jednym z mniejszych powiatów województwa pomorskiego. Swym zasięgiem obejmuje obszar 707 km2, zajmując tereny północno-zachodnie województwa. W skład powiatu wchodzą dwa miasta: Lębork i Łeba oraz trzy gminy: Cewice, Nowa Wieś Lęborska i Wicko. Położenie geograficzne powiatu, dostępność do morza, jeziora, bagna i lasy, sprawia, że jest on jednym z bardziej malowniczych regionów województwa pomorskiego. Występują tu naturalne plaże, ruchome wydmy, dzikie, nie zmienione gospodarka człowieka zakątki i malownicze miejsca oraz interesujące formy krajobrazu. W bliskim sąsiedztwie znajduje się Słowiński Park Narodowy, uznany przez UNESCO Światowym Rezerwatem Biosfery. Powiat zamieszkuje ponad 65 tys. ludzi, ulokowanych w 2 miastach i 93 wsiach.
Lębork, miasto powiatowe w woj. pomorskim zajmuje 18 km2 i liczy około 37 tys. mieszkańców. Posiada dogodne połączenie komunikacyjne. Stad tylko 30 km do nadmorskiej Łeby, około 60 km do Trójmiasta i 52 km do Słupska. Miasto położone jest w pradolinie Redy – Łeby, od południa graniczącej ze wzgórzami Pojezierza Kaszubskiego, a od północy z Wysoczyzna Żarnowiecką.
